(36)

و قلبی که از جا کنده شد.

رو به اتمامم.

(35)

دانگرید نکنیم!

زندگی بسیار پیچیده است. همیشه چیزی در چنته خودش داره تا هر لحظه بیشتر از قبل شما رو سوپرایز کنه. درست زمانی که فکر می کنی دیگه از خوشبخت تر بودن محاله ثابت می کنه می تونه بهتر هم باشه و یا حتی بدتر! می تونه همیشه تو رو سر گرم خودت بکنه و از اهدافت دور تر و دورتر! ما ها هممون درگیر فریب های زندگی شدیم. یه جورایی رو دست خوردیم از اینکه حواسمون پرت شد و رفتیم پی چیز های بی ارزشی که ارزش زندگی رو توی لذت های کوچیک تر خلاصه می کرد. یادمون رفت که ما ساخته شدیم واسه چیزهای بلند مدت. ما ساخته شدیم واسه رسیدن به کمال. برای رسیده به ایده آل. ایده آل رو تو ذهنمون ساختیم و اما خودمون رو با چیزهای کوچیک گول زدیم. و چقدر سخت تره وقتی می فهمیم. وقتی می فهمیم که اشتباه کردیم اما دیر شده چه به انجام لذت های کوچیک عادت کردیم.

هر بار به نادیا می گم. می گم هر با به خودمون قول بدیم که به خودمون اجازه بهانه ندیم. بهانه کهولت سن، بهانه اینکه تلاشمو کردم و یا بهانه اینکه من بزرگترم یا از من سنی گذشته... ما هر بار قول هامون رو با هم تجدید می کنیم تا یادمون نره به ازای هر بار بزرگتر شدن ما تازه تر میشیم. بیشتر می فهمیم و به کمال بیشتری می رسیم. هر بار با یک ورژن جدید تر به روز میشیم. 

به خودمون اجازه پس رفت ندیم. پسرفت خوب نیست. !