(52)

سال 94 که با آن فضاحت از شرکت بیرون امدم همه چیزم را تقریبا از دست دادم. نتیجه اش در این سال ها این شد که از ماجرای هر چه که در گذشته اتفاق افتاده ، من هنوز همان جایی هستم که در سال 91 بودم. تنها تفاوت ام این است که فقط خوشگل تر شده ام .

خوشگلی به چکار ادمیزاد می آید وقتی هیچی نداری.

واقعا هیچی به معنای واقعی کلمه همه چیز را از دست دادم. از همه مهمتر اعتماد به نفس ام بود که ریده شد تویش.

حالا بیکار و بی پول نشسته ام توی خانه فیلم می بینم ، غصه می خورم و برای رابطه ی کشکی ای که تویش هستم حرص می خورم.

می پرسم چه چیزی ممکن است در حال حاضر حالم را بهتر کند؟

جواب می آید: مرگ.

(51)

گاهی اوقات به این فکر می کنم که کاش درخت داشتم. تصور کنید جای ادم های دورو برتان فقط درخت بود به همان تعداد و دقیقا به اندازه نیاز. چه اتفاقی می افتاد؟

هم سایه داشت هم میوه میداد. هم میشد به صدای بادی که بین برگ هایش می چرخد گوش داد و هم دقیقه ای زیرش آرام گرفت. 

دقیقا همه اینا همان ایتم هایی است که ادم های دور و بر از ما دریغ می کنند. نه میشود بهشان تکیه کرد. نه ارامش بخشند. بقیه چیز ها باشد پیشکش.