(51)

گاهی اوقات به این فکر می کنم که کاش درخت داشتم. تصور کنید جای ادم های دورو برتان فقط درخت بود به همان تعداد و دقیقا به اندازه نیاز. چه اتفاقی می افتاد؟

هم سایه داشت هم میوه میداد. هم میشد به صدای بادی که بین برگ هایش می چرخد گوش داد و هم دقیقه ای زیرش آرام گرفت. 

دقیقا همه اینا همان ایتم هایی است که ادم های دور و بر از ما دریغ می کنند. نه میشود بهشان تکیه کرد. نه ارامش بخشند. بقیه چیز ها باشد پیشکش.