(30)

خیلی چیزها، خیلی خاطره ها و تجربه ها تمام شدنی اند. این طوری که دوست نداری ازشان بگذری و دلت می خواد تا ابدیت درونشان گیر کنی. ولی خب ادمیم دیگر! جبر روزگار شامل حال همه میشود. اینطوری که محکومیم به بزرگ شدن و محکومیم که اتفاقات خوب زندگیمان خاطره بسازیم. محکومیم که شادی هایمان رنگ سادگی و کودکانه بودنشان را از دست بدهند تا وقتی یکهو به خودمان که می اییم میبینیم سالها گذشته و ان قهقه ها تکرار نشده و ما در حالی که داریم ظرف ها را می شوریم یا کتابی می خوانیم یا باغچه ایی را هرس میکنیم پرت بشویم به سالهای دور. خیره بشویم به نقطه ایی نامعلوم و از حاصل ان همه خاطره، یک لبخند ملیح بزنیم.