(43)

 گاهی اوقات احساس می کنم نسبت به اتفاقاتی که در اطراف ام می افتد قدرت تفکیک پذیری ام را از دست میدهم. انقدر همه چیز سریع و پشت هم رخ می دهند که فرصت فکر کردن و گرفتن بهترین تصمیم را هم ندارم. ذهنی مشوش و بدون هیچ نظری که خودش را کاملا کنار کشیده و خودم را می بینم که مستأصل و کلافه با توقعات فراوان از خودم یک گوشه ایستادم و منتظرم یا شرایط یاهو بهتر بشود یا یک نفری از نا کجا آبادی جایی بیاید و شرایط را بهتر کند. فاجعه زمانی رخ می دهد که ناخود آگاه در همین مواقع بدترین تصمیمات را میگیرم که از دیدگاهم منطقی است و حتی اگر کس دیگری هم جای من بود و احتمالا همین تصمیم را می گرفت و این اصلا خوب نیست. خود درگیری‌های بعدش، دیدگاه کسانی که در زندگی ام نیستند اما نظراتی می دهند که مثلا به قول خودشان با گفتنش تنها خوبی من را می خواهند زجرم می دهد. اینکه کی کجا باید چه میکردم یا چه میگفتم یا کجا بهتر بود که می رفتم.... نمی دانم.... تنها چیزی که می خوام این است که بلاتکلیفی این سردرگمی کلافه کننده تمام بشود.